şair ruhlu erkeğe aşık olamamak

şair ruhlu erkeklerin hayallerini başına yıkan kızlar keşke ciğeri beş para etmeyen herifler yerine mühendislerle beraber olsa en azından kabullenmesi kolay, dile kolay kalbe değil.

aynen katılıyorum şairdi ama şiir bana olmayınca :) :)

adam gibi adamlardır. (bkz: şairlerin çoğu abazandır)

ama şair ruhlu erkekler hakimin elinde tuttuğu idam kalemi gibi degil midir? bir kere kırıldımı birdaha geri dönüşü olmaz kırılmıştır bir kere aynı özgürce uçan kuşun kanadının kırılması gibi herşeyi elinden gidiverir bir anda.

şair ruhlu ama mühendis beyinli bir adamsa ala

ruhu şair edecek bir kız lazım önce. evet, kız bulunur, ruh şair olur. sonra kız gider, şiirler ruhsuzlaşır. şiirler şaire kalır.

çünkü şair ruhlu erkekler kadınları sıkar. düşünsene, bu tarz bir erkek çevrende, arkadaşın, kankan, sen bile sıkılırsın. sen bile "eeeh yeter be amk malı" deyip arkadaşlığını bitirirsin. hatunlar böyle mıy mıy tiplerden değil, pratik zekalı, girişken erkeklerden hoşlanır.

fazla melankoli olduklarından olabilir mi? kızın yüzü gülmez be bence gayet doğaldır

şimdi buraya birkaç dize yazılırdı da, nasıl olsa okumayacak, o yüzden yormayalım kendimizi. gelmedikleri, bilmedikleri ve görmeyecekleri için erteliyoruz, belki bir başka haziran'a sevişmeleri!

şair ruhlu erkekler sevilmezler friendzone mahkumu olurlar. çok iyi kalpli ama işte... denir onlar için. siz bakmayın sağda solda koray avcı tipli elemanlara. ölçüt onlar değil.

şimdi ahmed arif var arda erel var. aşık olamiyorsaniz arda erel ruhludur o. ahmed arif olsa duramazsin

bırakın şiirler şairlerini seçsin.

he vardı da biz olmadık dedirtebilir.

şair ruhlu mudur bilemem ama lise arkadaşım bana aşık 3 yıldır ve ben ona bir gram bişey hissedemiyor aksine sürekli ona sinirleniyorum bi gün fena şekilde yaşıcam bunu ama hayırlısı

(#708708) evet ne demiştik "şiirler şaire kalır". peki yaser, ne yapar şair bu şiirleri ? okur efendim. bugün okur, yarın okur, haftaya okur, ondan sonraki hafta yine okur. ezberler bu şiiri tabii ki ama yine yazdığı kağıt parçasından okur. çünkü yazılan şiirde duygular mürekkebe akar, mürekkep ise kağıda. zaten şiiri şiir yapan insanın gitmesiyle anlamsızlaşan şiirler, kağıdın ve mürekkebin kokusu olmadan iyice tahammül edilemez bir hal alır. peki yaser, bu şiirler şair için cidden bu kadar değerli midir ? değerlidir. değerlisine ithaf edilmiştir çünkü. onunla adı geçen her şey değerlidir şairin gözünde. ona özeldir o. tam kafasına uyan bir kız bulsa, şiiri ona verir mi ? vermez. dünyalar güzeli bir kız görse, şiiri ona verir mi ? vermez. şairi çok seven bir kız gelse, şiiri ona verir mi ? verir. şair sevilmeyi belki bilmez ama sevmeyi çok iyi bilir, sevenin halinden iyi anlar. seven insan her şeyin en iyisini, en güzelini hakeder. hz. ali ne demiş "bana bir harf öğretenin kırk yıl kölesi olurum." seven kız aynı zamanda şairin öğretmenidir. sevilmeyi öğretir şaire. her öğretmenin bıraktığı gibi bir de soru işareti bırakır şairin kafasına; "sevilmek bu kadar güzelse, neden bırakıp gitti be ?"

yazdığım şiirleri anlamadı... amına koyayım ki anlamadı. nasıl bu kadar mal birini sevebildim, aylarca platonik olabildim bilmiyorum. dosyamda öykülerimi görmüş, anlamamış... neden dili böyleymiş, neden değişik garip betimlemeler varmış. kısaca bu kız otmuş amk ben bunu bu sabah anladım.

afedersiniz ama (bkz: şairlerin çoğu abazandır)

şimdi beyler şöyle anlatayım.benim aşık olduğum bir bey vardı bana boş mesaj atsa (ki gerçekten boş mesaj atardı) ben bir sürü anlam çıkarıp hüngür hüngür ağlardım (gençlik işte).bana aşık olan birisi vardı o her gün şiirler yazardı bana ben o kadar saçma bulurdum ki okumazdım bile. velhasıl şair ruhlu erkekler genelde duygusal olurlar bir ilişkiye iki duygusal fazla.kadın yanında fiziken ve ruhen güçlü bir erkek görmek ister.

ayanlar eklesin

ben oldum. ama ne o adam benim gözümde şair ruhlu olduğunu biliyor. ne de benim onu sevdiğimi. öyle güzel sözleri, şiirleri var ki yazdığı. hayran kalırsınız. ama o adama sorsanız şairane birisi değildir. o sadece içinden gelenleri kağıda yazdığını söyler. ama bilmez işte, ne kadar güzel yazdığını. yazdıklarının çok güzel olduğunu söyleseniz bile, bunu kabul etmeyecek kadar alçak gönüllüdür. bense, bu şiirlerin başkasına yazıldığını bile bile, yine de bu şiirleri okuyacak kadar çaresizim. imreniyorum o güzel şiirleri yazdığı kıza. hatta kıskanıyorum, hemde çok kıskanıyorum. elimden bir şey gelmiyor, ben onun gibi şiir bile yazamıyorum. içimi dökemiyorum, uyuyamıyorum. sadece dua ediyorum. ya ben sevdiğime kavuşayım, ya sevdiğim sevdiğine kavuşsun. çünkü ikimizde uzaktan seviyoruz. hiç değilse ikimizden biri mutlu olsun. ama ben onun mutlu olmasını herşeyden daha çok istiyorum.

bir zamanlar edebiyat hocam bi sairin sözünü söylemişti: "kadınlar şairleri sever müteahhitlerle birlikte olurlar." diye. bunun açıklamasına da doğası gereği kadınların güce zaafı olduğunu söylemişti. yani beyler duygusal ya da fazla düşünceli olmak bi sike yaramıyor.

kimse sevsin diye yazmaz bir şair siirini, sevdigi icin yazar sevilmek için değil.

vera'nın yatağında piraye'ye şiir yazan nazım işte o nazım gibi birini sevmiştim. şimdi vera'sıyla mutlu